استوری روضه‌ی مصور | حضرت قاسم

نام هر شب محرم به نام کدام شهید کربلاست؟

آفتاب محرم برمی‌آید و کربلای دل را در پرتو خود می‌سوزاند. سرخی بیرق ایستادگی از گلدسته‌ی دست‌ها بالا می رود و در باد به حرکت در می‌آید. عطر شهادت مشام را می‌نوازد و چشم‌ها در انتظار طراوت اشک به تماشا می‌نشیند. عقربه زمان روی نقطه پنجم عشق قفل می‌شود. خواب ها از چشم‌های خسته می‌گریزد و حسینیه سینه‌ها سیاه پوش می شود. آری محرم شده و انتظار لباس‌های مشکی به سر آمده است. این شب‌ها باید به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره ای از آسمان حسین علیه‌السلام.

هر یک از شب‌های محرم به نام یکی از شهدا یا شخصیت‌ها یا وقایعی مرتبط با جریان کربلا نامگذاری شده است. نامگذاری این شب‌ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصی ندارد. این کار از طرف مداحان و ذاکران أهلبیت و بر اساس جایگاه شهیدان کربلا، نزدیکی هر یک از آنها به نقطه وحدت بخش کربلا یعنی امام حسین علیه‌السلام و هم آهنگی شور و التهاب مراسم و روضه آنان با مرکز شورآفرین شب عاشورا صورت گرفته است.

شب پنجم: حضرت قاسم بن الحسن علیهماالسلام
شب نوجوانان عاشورایی، شب روضه قاسم بن الحسن علیه السلام. وقتی امام حسین علیه السلام سخن از شهادت یارانش به میان آورد، نوجوان سیزده ساله کربلا از عمو پرسید: عمو جان آیا من نیز به فیض شهادت نائل می شوم؟ امام او را به سینه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه می بینی؟
قاسم پاسخ داد: از عسل شیرین تر!
شهادت طلبی قاسم علیه السلام و پافشاری او برای رسیدن به مقصود، زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد. قاسم بن الحسن علیه السلام، نوجوان شهید عاشورا در رکاب سیدالشهداء (ع)، فرزند گرامی امام حسن مجتبی علیه السلام. وی صاحب همان سخن معروف «اَحْلی مِنَ العَسَل» در شب عاشوراست که مرگ را شیرین تر از عسل میدانست. روز عاشورا سن او به بلوغ نرسیده بود. برای میدان رفتن از امام خویش اجازه خواست. اباعبدالله علیه السلام چون نگاه به او افکند، وی را به آغوش کشید و گریست، آنگاه اجازه داد. قاسم، خوش سیما بود. سوار بر اسب شد و عازم میدان گشت. رجزی که می خواند، در معرفی خود و مظلومیت حسین علیه السلام بود:

اِن تُنکرُونی فَاَنَا ابنُ الحَسَن
سِبطُ النبِی المُصطَفی وَالمُؤتَمَن
هذا حُسَینٌ کالاَسیرِ المُرتَهَن
بَینَ أناسٍ لاسُقُوا صَوْبَ المُزَن

در جنگی دلاورانه به شهادت رسید. هنگامی که بر زمین می افتاد، عمویش ابا عبدالله علیه السلام خود را به بالین او رساند ولی او در حال جان دادن بود. پیکر او را آورد و کنار شهدای اهل بیت علیهم السلام قرار داد.