هر هفته جان را صفا میدهیم
تاریخچه مشخصی برای شروع روضههای خانگی وجود ندارد اما در بخشی از تاریخ آمده است که زمانی که رضاشاه برگزاری مجالس عزاداری در مساجد و تکایا را ممنوع کرد مردم روبه روضههای خانگی آوردند. بار معنوی این مجالس آنقدر زیاد بود که تا این دوره نیز موجودیت خودش را حفظ کرده است.
شکل برگزاری روضههای خانگی معمولاً هفتگی است. اگرچه الزامی برای آن وجود ندارد. معمولاً بانی خانهاش را در یک تاریخ مشخص هفتگی یا ماهیانه وقف روضه اباعبدالله میکنند. همسایگان و آشنایان هم از این تاریخ مطلعاند و خود را به مراسم میرسانند. قدیمترها که این شکل روضه خانگی بیشتر رواج داشته شخصی که هم سخنرانی میدانسته، هم روضهخوانی و احیاناً مسئلهگویی شرعی، سر ساعات مشخصشده خودش را به خانههای افراد صاحب روضه میرسانده است.
حجتالاسلام فرحزادی از مرحوم آیتالله شیخ محمد غروی اصفهانی نقل میکنند که ایشان پنجشنبهها در خانهشان روضه میگرفتند. آیتالله غروی در این مراسمها خودشان کفشهای مهمانان را جفت میکردند، چایی میریختند و پذیرایی میکردند. وقتی هم به ایشان میگفتند که شما درس و بحث دارید یا حال مناسبی ندارید، بگذارید فرد دیگری این کارها را انجام بدهد میگفتند «چون مجلس امام حسین علیهالسلام است، میخواهم اسم من هم بهعنوان نوکر امام حسین علیه السلام ثبت شود. شاید نماز شبها و درس و بحثهایم برایم کارساز نشود ولی میدانم این مجلس بهجای محکمی بند است»
یادگیری عشق به حسین علیه السلام از خانه
اولین خانهای که در آن روضه خانگی خوانده شد و به برکت آن این خانه در آسمانها مطرح و آیات قرآن درشان آن خانه نازل شد؛ خانه علی علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها بود.
حجتالاسلام ادیب یزدی درباره اهمیت روضههای خانگی میگویند: «دیدهاید یکزمانی از خرجی خانه کم میآورید؛ آن پولی را که پسانداز کردهاید برای روز مبادا میآورید برای خرج کردن. روضه خانگی ذخیره روز مبادای ماست؛ که وقتی دشمن آمده و به طرق مختلف میخواهد جوانان را فریب دهد، خوبان را به تردید بیاندازد، بنیانهای فرهنگی ما را به لرزه دربیاورد با روضه خانگی میشود این دشمن را بیچاره کرد.»
امام جماعت سابق مسجد بلال ادامه میدهد: «اصلاً اساس و مبنای اسلام بر دعوت خانه و خانواده است. خانواده در اسلام حرف اول را میزند. قرآن هم همین را میگوید. میگوید اول خودت و خانوادهات را به دینداری هدایت کن. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم تلاش اصلیشان در تربیت خانواده بود و ما نتیجه این تربیت را در حادثه عظیم کربلا میبینیم. خانواده سیدالشهدا همقدم به قدم همراه او آمدند. خانواده ایشان همراهش بودند که کار جلو رفت. خانوادههای ما هم نیازمند این ارتباط و نیازمند به این تربیت هستند. باید در وجود فرزندان و حتی شیرخواران ما عشق به ولایت اباعبدالله به وجود بیاید و راهش اقامه روضههای خانگی است.»