جایگاه حضرت زهرا (س) در آیات قرآن
بشارت‌هایی که در قرآن کریم به اهل ایمان داده شده، حد اعلایی دارد که مخصوص حضرت زهرا (س) و اهل بیت علیهم السلام است. برای پی بردن به رابطه حضرت زهرا (س) و قرآن شناخت شأن حضرت زهرا س باید به آیه‌های قرآن کریم و حدیث و کلام پیامبر(ص) و اهل بیت علیهم السلام مراجعه کنیم. قطعا با مراجعه به قرآن علت معرفی حضرت زهرا سلام‌الله علیها به عنوان الگو و سرآمد مردان و زنان عالم دانسته خواهد شد. آیات فراوانی درباره ایشان نازل شده ما فقط به چند آیه مشهور اشاره می کنم:
1. سوره کوثر
این سوره حضرت فاطمه (س) را کوثر معرفی می کند. مناسب ترین معنای کوثر حضرت زهرا ع و نسل پاک اوست و آن وجود گرامی از بارزترین جلوه های اعجاز قرآن می باشد. خداوند سبحان در این سوره، از اعطای کوثر به حضرت محمد ص سخن می گوید. بسیاری از مفسران قرآن، در تفسیر سوره کوثر یکی از معانی کوثر را نسل پربرکت و ماندگار فاطمه (س) دانسته اند. که علاوه بر امامان معصوم ع، رهبران شایسته، علمای فرزانه و شخصیت های ممتاز از نسلِ پاک فاطمی، در طول تاریخ، جوامع مختلف بهره ها برده اند.
2. آیه تطهیر
«إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَكُمْ تَطْهیراً؛ احزاب/۳۳؛اى اهل بیت، خدا مى خواهد پلیدى را از شما دور كند و شما را پاك دارد». یکی دیگر از مهم ترین ادله قرآنی، در خصوص فضیلت و برتری اهل بیت علیهم السلام و شخص حضرت فاطمه سلام الله علیها محسوب می گردد. این آیه شریف به طور خاص درباره پیامبر اسلام ص، امام علی علیه السلام، حضرت فاطمه س، امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام نازل شده و علاوه بر دلالت های خاص و مهم خود، در عین حال بر فضیلت آن ها نیز دلالت می کند. آیه «تطهیر» از آیات دلالت کننده بر فضیلت و برتری حضرت فاطمه سلام الله علیها است و آن حضرت در این خصوص جایگاه خاصی دارند.
3. آیه مودت
«قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى؛ شوری/۲۳؛ بگو: بر این رسالت مزدى از شما، جز دوست داشتن خویشاوندان، نمى خواهم.». ابن عباس می گوید: «وقتی این آیه نازل شد، به رسول خدا عرض کردم این کسانی که مودت و محبت آنها واجب شده کیستند؟ » رسول خدا (ص)فرمود: « علی و فاطمه و حسن و حسین » (1).
محبت به معنای دوست داشتن است، بنابراین اگر محبت به عالی‌ترین درجه برسد، تبدیل به مودت می‌شود. به همین دلیل خداوند متعال در آیات قرآن ما را توصیه به مودت نسبت به اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) می‌کند و می‌فرماید: «قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی؛ (پیامبر) بگو من از شما پاداشی نمیخواهم جز اینکه خویشاوندان مرا دوست بدارید».
اولین کسی که مودت خود را به امیرالمؤمنین(ع) نشان داد، وجود مقدس حضرت زهرا(س) بود. ایشان با نثار جان و مال و فرزندش مودت خود به امام(ع) را به فعلیت رساند. بنابراین دفاع از حریم ولایت، سفارش مکرر به اصحاب پیامبر(ص) نسبت به پاسداشت مقام ولایت و خواندن خطبه روشنگر و معرفت‌افزای فدکیه از مواردی است. که نشان از اوج مودت این بانوی مکرم اسلام نسبت به امیر مؤمنان(ع) است.
4. سوره انسان
رابطه حضرت زهرا (س) و قرآن در این سوره و در داستان انفاق خانواده حضرت علی (ع) بیان شده و قرآن از این عمل تجلیل کرده است. «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ حُبِّهِ مِسْكِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا * إِنمَّا نُطْعِمُكمُْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنكمُْ جَزَاءً وَ لَا شُكُورًا؛ انسان/۹-۸؛و غذاى (خود) را با اینكه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسكین» و «یتیم» و «اسیر» مى دهند! * (و مى گویند ما شما را بخاطر خدا اطعام مى كنیم، و هیچ پاداش و سپاسى از شما نمى خواهیم!»
5. رابطه حضرت زهرا (س) و قرآن در آیه مباهله:
«فَمَنْ حَاجَّكَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ . (از آن پس كه به آگاهى رسیده اى، هر كس كه درباره او با تو مجادله كند، بگو:). تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ . (بیایید تا حاضر آوریم، ما فرزندان خود را و شما فرزندان خود را، ما زنان خود را و شما زنان خود را، ما برادران خود را و شما برادران خود را). ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكاذِبینَ؛ آل عمران/۶۱. (آن گاه دعا و تضرع كنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان بفرستیم.»). اسقف نجران با دیدن پنج تن (علیهم السلام) گفت:«ای گروه نصاری، من افرادی را می بینم که اگر از خدا بخواهند کوهی را از جا بکند، خدا آن را می‌کند. با اینها مباهله نکنید که هلاک خواهید شد و تا روز قیامت یک نصرانی روی زمین باقی نخواهد ماند.»(2)
جهت ثبت محفل (جشن و روضه خانگی) و درخواست اعزام سخنران کلیک کنید.
منابع:
(1) تفسیر نور الثقلین، ج۴، ص۵۷۲
(2) الطرائف فی معرفة مذاهب الطوائف، ج۱، ص، ۴۲.
