اشک ریختن برای امام حسین (علیه‌السلام)، چیزی فراتر از یک واکنش احساسی است. این اشک‌ها، صدای دل‌هایی است که با مصیبت‌های کربلا و مظلومیت اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پیوند خورده‌اند. هر قطره اشک که برای سیدالشهدا جاری می‌شود، پلی است میان زمینی‌ترین احساسات ما و آسمانی‌ترین حقایق.
وقتی به یاد واقعه عاشورا، تنهایی و عطش حسین (علیه‌السلام) و یارانش اشک می‌ریزیم، در حقیقت به خلوص و پاکی فطرت انسانی خود نزدیک می‌شویم. این اشک‌ها نه‌تنها دل را از غبار غفلت پاک می‌کند، بلکه انسان را به عمق معرفت و محبت اهل‌بیت می‌برد. روایت شده است که هر قطره اشک برای امام حسین (علیه‌السلام) دارای ارزشی بی‌پایان در نزد خداوند است و خودِ حضرت زهرا (علیهاالسلام) این اشک‌ها را می‌بیند و پاسخ می‌دهد.
این گریه‌ها، علاوه بر بُعد عاطفی، پیام‌آور بیداری و آگاهی است. عاشورا صرفاً یک واقعه تاریخی نیست؛ بلکه یک مدرسه انسان‌سازی است و اشک، اولین گام ورود به این مدرسه است. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: “هرکس برای حسین (علیه‌السلام) گریه کند یا دیگران را بگریاند، بهشت بر او واجب می‌شود.”
در فرهنگ شیعه، اشک برای امام حسین (علیه‌السلام) نه تنها یک عبادت، بلکه نمادی از پیوند قلبی با ارزش‌های الهی است. اشک ریختن برای حسین، یعنی زنده نگه‌داشتن یاد مظلومیت و مبارزه با ظلم، یعنی زنده ماندن نور هدایت در تاریکی‌های دنیا.
باشد که اشک‌هایمان در دنیا چراغ راه و در آخرت شفیع ما باشند.
