شهادت امام صادق (علیه‌السلام) توسط دستگاه حاکم، نه فقط به‌منظور پایان‌دادن به زندگی یک انسان، بلکه برای خاموش‌کردن چراغی از هدایت در دل تاریخ بود. چراغی که سال‌ها در اوج غربت، میان تلاطم سیاست و شمشیر ظلم، نور می‌پراکند.
امام جعفر صادق (علیه‌السلام) وارث علم پیامبر و نگهبان دین در دورانی تاریک بود. در روزگاری که بسیاری، حقیقت را به مصلحت فروخته بودند، او با شجاعت تمام، حقیقت دین را از تحریف حفظ کرد و به نسل‌ها رساند. مکتب او، دریایی بی‌پایان از معرفت است؛ نه فقط برای شیعه، بلکه برای همه دل‌های تشنه حقیقت.
شهادت او اما، به‌دست خلیفه‌ای رقم خورد که طاقت شنیدن صدای حق نداشت. امام را مسموم کردند؛ بی‌سروصدا، بی‌دادگاه، بی‌گناهی که اعلام شود. و امروز، مزارش در بقیع، بی‌گنبد و بی‌ضریح، نشانه‌ای از مظلومیت مکتبی است که با صبر، ایستادگی و علم زنده ماند.
اما حقیقت، با مرگ از بین نمی‌رود. امروز، هزاران دل عاشق، پای روضه‌هایش می‌نشینند، از او می‌شنوند، و راه او را ادامه می‌دهند. یادش، در دل‌ها جاری است و نامش، پرچمی برای مقاومت فرهنگی شیعه.
هر خانه‌ای که برای او روضه بگیرد، خانه‌ای است که در مسیر روشنی قدم برداشته. هر اشکی که برای غربتش ریخته شود، گواه زنده بودن راه اوست.
امام صادق (علیه‌السلام) را در خانه‌های‌مان زنده نگه داریم. روضه‌ای بگیریم، چراغی روشن کنیم و دل‌هامان را به نور علم و ولایت گره بزنیم. جهت درخواست سخنران روضه خانگی کلیک کنید
