گریاندن برای امام حسین (علیه‌السلام)، سنتی است آسمانی که ریشه در دل‌های مؤمنان دارد. هر دلی که با حسین بن علی آشنا شود، خواه‌ناخواه از اندوه عاشورا می‌لرزد، و این لرزش، اگر به اشک تبدیل شود، ثوابش را فقط خدا می‌داند.
در روایات آمده است که حتی اگر کسی دیگری را بگریاند، یا صورت خود را به حالت گریه درآورد، مشمول وعده بهشت می‌شود. این نشان‌دهنده آن است که اشک بر سیدالشهدا، فقط قطره‌ای از چشم نیست؛ جلوه‌ای است از پیوند قلب انسان با حقیقتی فراتر از تاریخ.
گریاندن دیگران بر مصیبت اباعبدالله، نشانه‌ی درک عظمت این واقعه و تداوم خط هدایت است. وقتی دلی را می‌سوزانی، نه برای اندوه، بلکه برای بیداری، آن اشک‌ها عبادت می‌شوند.
ائمه معصومین (علیهم‌السلام) خود مجالس عزا برپا می‌کردند و حتی سفارش می‌فرمودند که برایشان مرثیه بخوانند، اشک بریزند و دیگران را هم به گریه وا دارند. امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرمود: «هر که مصیبت ما را یاد کند و بگرید یا بگریاند، چشمانش در روزی که چشم‌ها گریان است، روشن خواهد بود.» (وسائل الشیعه، ج 44، ص 278 )
گریاندن برای امام حسین (علیه‌السلام)، نوعی تبلیغ بدون زبان است. کاری است که گاه یک جمله‌ی کوتاه یا ناله‌ای بی‌کلام انجامش می‌دهد؛ اما اثرش، دل را به حقیقت نزدیک می‌کند این اشک‌ها بی‌ثمر نمی‌مانند؛ در این دنیا روشنی می‌آورند و در آخرت، شفاعت. جهت درخواست سخنران روضه خانگی کلیک کنید
