گاهی فکر می‌کنیم زنده‌ایم، چون قلبمان می‌تپد. اما هر تپشی نشانه زندگی نیست. بعضی دل‌ها زنده نیستند، فقط کار می‌کنند. زندگیِ واقعی دل، وقتی شروع می‌شود که چشم بصیرت باز شود و راه حکمت را پیدا کند.
در میان گفت‌وگوهای روشن اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، جمله‌ای از امام حسن (علیه‌السلام) هست که انگار کلید درک همین ماجراست. فرمودند:
عَلَیکم بِالفِکرِ، فَإنَّهُ حَیاةُ قَلبِ البَصیرِ و مَفاتیحُ أبوابِ الحِکمَة.
«بر شما باد به تفکر؛ چرا که تفکر، حیات دلِ بصیر و کلید درهای حکمت است.»
(إعلام الدین، ص ۲۹۷)
گاهی یک جمله کافی است که آدم را از عادت‌ها بیرون بکشد. گاهی یک لحظه سکوت، آدم را به جایی می‌برد که سال‌ها حرف زدن نبرده بود. این لحظه‌ها ساده‌اند، اما اگر دل آماده باشد، می‌شوند نقطه شروع. آماده بودن یعنی اهل فکر بودن؛ یعنی جا گذاشتن عجله‌ها و ایستادن کنار واقعیت.
روضه؛ فرصتی برای زنده شدن دل
آدم وقتی در مجلس روضه می‌نشیند، فقط پای یک قصه نیست. اینجا یک نوع تفکر اتفاق می‌افتد. نه از جنس فکرهای شلوغ و استدلالی، بلکه از جنس نگاه در دل ماجرا. از جنس درنگ در صدای لرزان روضه‌خوان. از جنس مکث بر جمله‌ای که از دل تاریخ آمده. این مکث‌ها دل را بیدار می‌کند، همان‌طور که امام حسن (علیه‌السلام) گفتند: تفکر، جانِ دلِ بصیر است.
روضه خانگی فقط یک مجلس مذهبی نیست. یک فرصت است. فرصتی برای خانواده، دوستان و همسایه‌ها که کنار هم جمع شوند و دلشان را بیدار کنند. گاهی یک جمله از سخنران، گاهی فقط اشک مادر خانواده، می‌شود کلید یک در؛ دری که به فهم عمیق‌تر زندگی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) و شناخت راه خودمان باز می‌شود.
فضای روضه، به‌ویژه وقتی در خانه برگزار می‌شود، بستر مناسبی برای همین مکث‌ها و تأمل‌هاست. دل‌هایی که در این مجالس حاضر می‌شوند، تنها به شنیدن روضه نمی‌آیند؛ آمده‌اند تا چیزی از حقیقت زندگی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را بفهمند. آمده‌اند تا از سکوت بین دو جمله، از لرزش صدای سخنران، از اشک‌های بی‌دلیل، رمزی برای بیداری دلشان بیابند.
درست همان‌طور که امام حسن (علیه‌السلام) فرموده‌اند، گاهی یک مجلس روضه، یک لحظه تفکر در فضای خانه، دل را زنده می‌کند و راه حکمت را به انسان نشان می‌دهد.
این هفته روضه‌ای در خانه برگزار کن. ساده، صمیمی، با نیت شاید این بار نه فقط دل مهمان‌ها، که دل خودت هم جان بیشتری می‌گیرد جهت درخواست روضه خانگی کلیک کنید
