امام محمد باقر (علیه‌السلام)، پنجمین پیشوای شیعیان، در زمانه‌ای زندگی می‌کرد که بستر علمی و فکری اسلام رو به شکوفایی بود و در عین حال، ظلم و خفقان بنی‌امیه بر جامعه سایه انداخته بود. آن حضرت با بهره‌گیری از فرصتی کوتاه که در اثر درگیری‌های داخلی حکومت اموی به‌وجود آمد، پایه‌های معرفت دینی را با تدریس، مناظره و تربیت شاگردان استوار ساخت و گنجینه‌ای از علم اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را برای آیندگان باقی گذاشت.
لقب «باقر العلوم» به‌راستی زیبنده امامی است که درهای دانش را گشود و حقیقت دین را از آلودگی‌های تحریف دور ساخت. اما این نور علم و هدایت، برای ظالمان زمان تحمل‌ناپذیر بود. دستگاه خلافت، که همواره از حضور امامان معصوم (علیهم‌السلام) بیم داشت، سرانجام در دوره خلافت هشام بن عبدالملک، با توطئه‌ای زهرآلود، امام باقر (علیه‌السلام) را به شهادت رساند.
شهادت آن حضرت در روز هفتم ذی‌الحجه، قلب محبان اهل‌بیت را به درد آورد. پیکر مطهرش در قبرستان بقیع، کنار مرقد امام حسن مجتبی، امام سجاد و امام زین‌العابدین (علیهم‌السلام) به خاک سپرده شد. امروزه مظلومیت این امام بزرگوار نه‌تنها در شهادتش، که در غربت مزارش در بقیع هویداست؛ مزاری بی‌گنبد و بی‌نشان که همچون دل‌های عاشقان، چشم‌انتظار ظهور منتقمی است که حق را به جایگاه شایسته‌اش بازگرداند.
اگر دل‌تان برای غربت بقیع می‌تپد، اگر نام باقرالعلوم بر جان‌تان اثر دارد، همین امروز با برگزاری یک روضه‌ی ساده و صمیمی در خانه‌تان، یاد و نام این امام مظلوم را زنده نگه دارید جهت درخواست سخنران روضه خانگی کلیک کنید.
