نجوا و صدای خدا در دلِ مردان خدا

در مجله فرهنگی دینی ثاقب نجوا و صدای خدا در دلِ مردان خدا را در حدیثی از أمیرالمؤمنین علی بن أبیطالب علیه‌السلام می خوانید:

عن مولانا امیرالمومنین علیه السلام :

…وما برح لله عَزَّت آلاوهُ فی البرهَةِ بَعدَ البُرهَةِ و فی اَزمانِ الفَتَراتِ عبادٌ ناجاهم فی فِکرِهِم و کلَّمَهم فی ذاتِ عُقُولهم فاستَصبحوا بنور یَقظَةٍ فی الابصار و الاَسماعِ و الاَفئِدَة… [۱]

برای خداوند که نعمتهایش گرامی باد در هر برهه ای از زمان و در فاصله های زمانی میان بعثت پیامبران همواره بندگانی بوده است که با آنان در اندیشه هایشان نجوا کرد و در درون خردهایشان با آنان سخن گفت و بدین سبب آنان چشم ها و گوش ها و دل هایشان از نور بیداری تابناک گردید.

این روایت نورانی که یکی از روایات بسیار مهم در تبیین آثار یاد خدا در خودسازی است در فراز حضرت فرمودند : خدای متعال ذکر را سبب جلای دل ها قرار داد و بوسیله تداوم ذکر ، انسان حواس باطنی پیدا می کند یعنی چشم دلش بینا می شود و گوش دلش شنوا می شود و دل آماده شنیدن حقایق می گردد .

اما در این قسمت از روایت حضرت امیر علیه السلام می فرماید : کسانی که چشم و گوش دل آنها باز شده و از رجال ذکر شده اند ، هم سخن با خدا می شوند. اهل معرفت می گویند که یک نبوت انبائی داریم و یک نبوت تشریعی ، نبوت تشریعی بعد از پیامبر خاتم ختم شد و پیامبر دیگری نخواهد آمد و خداوند با کسی ارتباط تشریعی نخواهد داشت ولی نبوت انبائی ختم نشده و یکی از دلایلش همین خطبه نهج البلاغه است.

خداوند با یک عده در متن اندیشه سخن می گوید وقتی که چشم دل انسان ها باز می شود و به آن مرحله از کمال می رسد خداوند در متن عقول با آنها صحبت می کند .

بر اساس این فرمایش نورانی رجال ذکر این استعداد را دارند که از الهام غیبی الهی برخوردار شوند. خداوند به همه ما توفیق دهد که اینچنین باشیم .

پی نوشت:
[۱] نهج البلاغه، خطبه۲۲۲