به گزارش مجله ثاقب موضوع تفاوت غیبت و بهتان را در حدیثی از حضرت امام موسی کاظم علیه السلام را می خوانید:
امام کاظم علیه السّلام فرمودند:
لَیسَ مِن دَواءٍ الاّ وَ هُوَ یُهَیِّجُ داءًا، وَ لَیسَ شَیءٌ فِی البَدَنِ اَنفَعَ مِن اِمساکِ الیَدِ، اِلاّ عَمّا یَحتاجُ إلَیهِ
هیچ دارویی نیست، مگر آن که دردی را تحریک می کند. برای بدن هیچ چیز سودمندتر از امساک و نخوردن نیست، مگر آنچه مورد نیاز بدن باشد. (1)
شرح حدیث:
چه در طبّ قدیم، چه در پزشکی جدید، مصرف دارو برای معالجه بیماری‌ها، از یک جهت درمان بخش است یا درد را تسکین می‌دهد، و از سوی دیگر عوارض جانبی و اثرات سوء دارد. بنابراین، تا انسان بتواند با «پرهیز»، به درمان بیماری‌ها بپردازد، بهتر است.
از پیامبر خدا (صلوات الله علیه) نیز روایت است: تا جایی که بدنت تحمّل درد را دارد، از دارو پرهیز کن. وقتی که دیگر تحمّل درد را نداشت، آن گاه به درمان بپرداز.(2)
نیز از حضرت علی (علیه‌السلام) نقل شده است:«اِمشِ بِدائِکَ ما مشی بِکَ».تا وقتی درد، با تو راه می آید، تو هم با آن مدارا کن.(3)
از این رو برای سلامتی و عافیت، هر چه می شود باید پرهیز و امساک کرد. «پرهیز درمانی» مناسب ترین راه و مطمئن ترین شیوه برای معالجه امراض است.
باز از کلام حضرت رسول (صلوات الله علیه) بهره بگیریم که فرمود:«الحِمیَهُ رأسُ الدّواء، و المِعدَهُ بیتُ الدّاءِ».پرهیز، اساس درمان است و معده، خانه درد است.(4)
پی نوشت ها:
1) مسند الامام الکاظم، ج۳، ص۲۵۶
2) طبرسی، مکارم الاخلاق، ص۳۶۲
3) نهج البلاغه، حکمت ۲۷
4) مکارم الاخلاق، ص۳۶۲
منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی.
