به گزارش مجله ثاقب نگاه مختصری به شاد ساختن مردم در کلام امام هشتم را می اندازیم:
امام علی بن موسی الرضا علیه السلام:
… واحرِصُوا على قَضاءِ حوائِج المؤمنینَ، و ادخالِ السُّرورِ عَلیهم، و دَفع المَکرُوهِ عنهم، فانّه لیس شَى‌ءُ من الاعمالِ عنداللّه – عزّوجلّ – بَعدَ الفَرائضِ اَفضَلَ من ادخالِ السُّرور على المومنِ. (بحارالأنوار ۷۸/۳۴۷.)
براى قضاى حاجت مومنان، و شاد ساختن، و دور کردن ناگوارى ها از آنان، حرض بورزید؛ زیرا که پس از (اداى) واجبات، هیچ کارى نزد خداى بزرگ، برتر از خرسند کردن مؤمن نیست.
گسترش شادى در سطح جامعه، و شاد ساختن یکایک مردم، کارى اسلامى و انسانى است، و برترین اخلاق خدایى شمرده شده است. شاد سازى در سطح پایین آن، با انواع خوشمزگى ها، و هزل گویی ها صورت مى گیرد، لیکن شادسازى اصلى با برآوردن نیازها و رفع مشکلات مردم است. انسان هایى که در دام نیازها و مشکلات زندگى و تورم کشنده امروز گرفتارند، با وشمزگى هاى لفظى ممکن است لحظه‌اى غافل شوند، و لبخند بزنند، لیکن فشار مشکلات در بى مسکنى، فقر، بیمارى، و نداشتنهاى کوبنده و… را چیزى درمان نمى کند مگر این که این گرفتارى ها از دوش انسان‌ها برداشته شود.
از این رو امام بزرگ انسان سخن خود را در شاد ساختن با قضاى حاجت مردم آغاز مى کند و سپس شاد کردن آنان را مطرح مى سازد؛ یعنى با رفع نیازها آنان را شاد سازید، و آسایش و آرامش را به زندگیشان هدیه کنید.
در فراز «واحرصُوا…» امام بزرگ به این اصل اشاره مى کنند، که زیاده روى و آزمندى و حرص گرچه در همه جا نکوهیده و بى ارزش است، لیکن در کار شاد ساختن مردمان، و برآوردن نیازهاشان، زیاده روى نکوهیده نیست، بلکه اخلاقى انسانى و اسلامى است.
امام على(علیه السلام):
الاسرافُ مَذمومُ فى کلِّ شى‌ءٍ الاّ فى اَفعالِ البِرِّ.(مستدرک الوسائل ۱۵/۲۷۱.)
اسراف در هر چیز نکوهید است مگر در کارهاى نیک (و انسانى).
