حضرت آیت الله ملکی تبریزی درباره روز دحوالأرض فرموده اند:
«خداوند بزرگ در چنین روزی زمین را برای سکنای فرزندان آدم و زندگی بر روی آن آماده فرمود و روزیهای ما و نعمت های پروردگار را در چنین روزی گسترش یافته است؛ روزی‌ها و نعمت هایی که از شماره بیرون است و کسی را یارای شکر آن نیست. و اگر تو در بزرگی شأن دحوالأرض اندیشه نمایی حیرت زده خواهی شد و از اینجاست که انسان عارف و مراقب روز دحوالأرض، در برابر همه این نعمت های گوناگون، شکری بر خویشتن واجب می بیند، چون به قلب خویش مراجعه می‌کند می‌بیند که حتی بر ادای حق ناچیزی از آن همه نعمتها توانا نیست و چون بنده ای نسبت به آن همه نعمت ها شناخت حاصل کند به عجز و کوتاهی خویش در ادای حق آن نعمت های انبوه اقرار خواهد کرد و تلاش خود را در انجام شکر آنها ناچیز خواهد شمرد و همواره خود را در برابر آفریننده آن همه نعمتها سرافکنده خواهد دید.»
بیست و پنجم ذی القعده، هم زمان با روز دحوالأرض یعنی گسترش یافتن زمین است. از امیرالمومنین علیه السلام روایت شده است که فرمودند:
«نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت.»
توبه، استغفار، عبادت و شب زنده داری از اعمالی است که در شب دحو الارض سفارش و تأکید بسیاری برای انجام دادن آنها شده است.
شب و روز دحوالأرض نمازها و ادعیه مخصوصی دارد که کیفیت آنها در کتاب مفاتیح الجنان مرحوم شیخ عباس قمی (رحمت الله علیه) آمده است. برخی از اعمال و آداب روز بیست و پنجم ذی القعده (دحوالأرض) عبارتند از: روزه گرفتن، ذکر فراوان خدا، غسل، نماز دو رکعتی.
