براآن یا براهان، حومه مرکزی و جنوب شرقی شهرستان اصفهان می‌باشد. «براآن» از دشت‌های حاصلخیز شرق اصفهان است که رودخانه زاینده رود با عبور از میان این سرزمین، آن را به دو بخش شمالی و جنوبی جدا کرده‌است.
براآن اصفهان دشتی پهناور و مسطح و با «آب فراوان» و منتهی به بیابان‌های خشک پیرامون بوده‌است که جذابیت ویژه خود را از آبادی زمین‌های کشاورزی‌اش کسب می‌کرده‌است و آب طبیعی زاینده‌رود متعلق به کشاورزان آن سرزمین بوده‌است. زمین‌های بایر اطراف روستاها گسترده بوده و تمام دشت براآن در بیرون از محدودهٔ زمین‌های کشاورزی، به زمین‌های خشک و بیابانی انجامیده می‌شود. آب فراوان، نیزار و باتلاق‌های فراوانی به‌طور ویژه و خاص در این دشت تاریخی به دلیل همسایگی و نزدیکی‌اش با زاینده‌رود وجود داشته‌است. حوضه سنتی آبریز زاینده‌رود از لنجان علیا آغاز و تا مزارع بن رود در اطراف تالاب گاوخونی ختم می‌شده‌است. در این دشت بزرگ، که در دو سوی زنده رود واقع‌شده بوده‌است بیشتر غله کاری انجام می‌شده. روستاهایی که از کاریز نیز برخوردار بودند صیفی‌کاری نیز، می‌کرده‌اند، و هندوانه و پنبه و جوذق نیز کاشته می‌شده‌است. آب رودخانه برای کشت برنج و آبیاری باغها، صیفی‌کاری و … استفاده می‌شد، و در پاییز برای کشت گندم و جو به سمت مزارع می‌رفت. بارش‌های فصلی و هرزآبه‌های زمین‌های بالادستی نیز از طریق رودخانه به سمت مزارع رودشت ورزنه جاری می‌شده‌است.
در فراز روزگار کشاورزی در این سرزمین افزون بر گندم‌کاری، صیفی‌جات و چغندر قند نیز در حد فراوانی تولید می‌کردند. در براآن اصفهان هر مادی پس از گذر کردن از آبادی یا مزارع گوناگون به یک تالاب یا خندق ختم می‌شد که این جایگاه‌های پرآب کوچک زیستگاه ماهیان، پرندگان و جوندگان بوده‌است و از سوی دیگر روباه و شغال‌ها نیز افزون بر زندگی و شکار جوندگان در مزارع کشاورزی، در گوشه و کنار این تالاب‌ها مشاهده می‌شده‌اند. علاوه بر کشاورزی در روستاهای براآن کشاورزان همواره تعدادی دام سبک یا سنگین داشتند، گله‌های گسترده گوسفند و بز در این دشت هستی یافته بوده‌است. بسیاری از روستاهای منطقه براآن دارای کاریز بوده‌است که به آنها روستاهای «قنات آب» نیز می‌گفته‌اند.
ثبت‌نام
